Bebeğin benlik duygusu ilişkilerin duygusal tonu içinde gelişir. Bebek kendini önce annenin gözünden görür. Annenin ses tonu, beden dili, elleri, bebeği tutuşu, bakışları bu ilişkide belirleyicidir.
Bebek memeden süt geldiği zaman mutlu, gaz sancısı varken mutsuzdur.
Çocuk psikoterapisinde önemli teknikler geliştiren psikanalist Melanie Klein'a göre, bebek farklı zamanlarda, ona süt veren, iyi deneyimler yaşatan memeyi "iyi meme", ona süt vermeyen ve onu hayalkırıklığına uğratan memeyi "kötü meme" olarak deneyimler. Oysa ki aynı meme, aynı annededir, değişen bir şey yoktur. Değişen aslında bebeğin hisleridir. Bebekler ve küçük çocuklar, duygularını düzenleme becerisinden yoksun oldukları için ya sever ya da nefret ederler.
(Sen kötüsün! Kötü anne! Tanıdık geldi mi?)
Onlara göre ya iyi vardır ya da kötü. Çünkü varlıkları o memenin ucundadır! Süt gelirse beslenecek; yaşayacak, gelmezse yaşayamayacaktır. Bu nedenle bebekler için ya iyi ya kötü, ya sevilen ya da nefret edilen vardır. Ancak bir süre sonra birşeylerin hem iyi hem de kötü olabileceğinin ayırdına varmaya başlarlar.
Bu ayrımı yapabilmek için de, annelerinin onları "düzenlemesi"ne ihtiyaçları vardır.
Eğer anne, bebeğin güçlü duyguları, yoğun ihtiyaçları ve talepkarlığıyla baş etmekte zorlanıyorsa, kendisini ve bebeğini düzenlemesi kolay olmayacaktır. Bu nedenle bebeklerle ilişki halindeyken önce annenin kendi duygularını, düşüncelerini, ihtiyaçlarını fark etmesi gerekir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder